کد مطلب:33278
شنبه 1 فروردين 1394
آمار بازدید:23
وعـده شـفـاعـت الـهي از سوي خداوند و تبليغ آن توسط انبياء عليهم السلام , مستلزم جري شدن بـنـدگان بر معصيت و گمراهي آنان و هتك حرمت الهي و منافي با غرض و هدف دين كه همانا طاعت و بندگي خداوند است , مي باشد . بنابر اين هر آيه اي كه دلالت بر اين مساله خلاف اصل داشته باشد بايد تاويل شود .
اولا ايـن مـطـلـب اخـتـصاصي به شفاعت ندارد بلكه وعده پذيرش توبه و آيات حاكي از شمول و فراگيري مغفرت و رحمت الهي را نيز شامل مي شود . حـال ايـنكه مغفرت و رحمت الهي و پذيرش توبه نيز از اصول مسلم دين است كه فوايد سازنده آن نياز به ذكر ندارد . ثـانـيـا : وعده شفاعت و تبليغ آن در صورتي مستلزم تجري و گمراهي بندگان مي شود كه الف : نوع گناه و شخص گناهكاري كه مورد شفاعت واقع مي شود معين و مشخص شود ;ب : شفاعت در همه موارد و انواع گناه و عقاب تاثير كند و آن را صد در صد ريشه كن سازد . امـا در قـرآن كـريـم و در روايـات هـيچگاه نوع گناه و شخص گناهكاري كه مورد شفاعت واقع مي شود معين و مشخص نشده است . در ضـمن آنكه وقوع شفاعت را مشروطبه شرايط دانسته و شمول آن را در مورد برخي گناهان يا برخي اوقات مورد تصريح قرار داده است . بنابراين زمينه اي براي تجري و گمراهي وجود ندارد .
تفسير الميزان ج 1 ص 165
طباطبائي - سيد محمد حسين
مطالب این بخش جمع آوری شده از مراکز و مؤسسات مختلف پاسخگویی می باشد و بعضا ممکن است با دیدگاه و نظرات این مؤسسه (تحقیقاتی حضرت ولی عصر (عج)) یکسان نباشد.
و طبیعتا مسئولیت پاسخ هایی ارائه شده با مراکز پاسخ دهنده می باشد.